به نام خدا ✍️✍️

روز های آخر سال ۱۴۰۱ هست.
از سال گذشته به پیشنهاد استاد
کلانتری، کلمه سال انتخاب
می کنیم.

سال گذشته «ثروت » رو انتخاب
کردم که نگاهم فقط ثروت
مادی نبود. هم مادی و هم معنوی.
و بیشتر سلامتی روح، جسم، تن
و روان بود.
خدا را سپاسگزارم.

امسال هم زمزمه اش شد و ولوله ای
به ذهنم افتاد.
امسال با توکل بر خداکلمه « پرهیز »
را انتخاب کردم.
پرهیز از همه چیز هایی که وقت مرا
تلف می کند.

پ : پرواز
ر : رهایی، رستگاری
ه : هبوط
ی : یار
ز : زمان
« پ» بوی پرواز می دهد.
پرواز همان رشد است به سوی اهداف.
« ر » حس رهایی از بند خودم.
وابستگی هایی که مرا از نوشتن، بخشیدن،
گذشتن، عبور کردن باز می دارد.
« ه » هبوط از آنچه باید بگذرم.

از نفرت، کینه، حسد، حقارت، تنبلی،
از خساست در رفتارم.
« ی » یار هستم ابتدا برای خودم و تا
در توانم هست برای دیگران.
مدت ها یاری در درونم داشتم و
نمی شناختم. در تنهایی و سکوت یار
را یافته ام از جنس خودم.

همه زیر و بم وجودم را می داند و بواسطه
پا پیش گذاشتن من، با من هماهنگ می شود.
« ز » زمان، زمان، زمان.
تنها دارایی من، زمانی ست که نمی دانم تا
کی در اختیارم هست. سریع تر از برق و باد
می گذرد.

اکنون، حالا را در یابیم.
هر چه هست حال است.
گذشته، گذشته است فقط باید درس بگیریم.
آینده همین اکنونی هست که در آن هستیم.
« انیشتین » : اگر مفهوم زمان را می فهمیدم،
هیچگاه کفش بند دار نمی پوشیدم.
خدایا شکرت
۱۴۰۱/۱۲/۲۶