به نام خدا ✍️

« غم »
هر موجودی در درون خویش غمی دارد.
یکی غمش نا گفتنی ست و دیگری از دور
فریاد می زند.
غم درون من با غم درون تو ممکن است
نزدیک هم، شاید هم دور از هم باشند.
امکان دارد نقطه اشتراکی نداشته باشند
گاهی اشتراکشان سبب پیوند من و تو
شده است.
نام غم می آید همه غصه شان می گیرد.
حال آن که غم تقصیری ندارد.
او بار خود را می کشد و رسالت خویش
را بدوش دارد.
نوع بار کلمات با هم فرق دارد.
نوع بار شادی با غم متفاوت است.
اما هر دو وجود دارند که ما شادی را
تجربه کنیم.
کلمات در کنار هم دوستانه می مانند
اما دخالت در هم ندارند لکن تأثیر گذارند.
فی الفور خود را پیدا می کنند و به جای
خویش بر می گردند.
اگر زیست آگاهانه داشته باشیم که خود
سازی سرلوحه است، هیچ کلمه ای در ما
رسوخ کامل نمی کند جز اللّه و محبانش.
همه کلمات می آیند و می روند و اثر خویش
را به جا می گذارند.
همهٔ غم ها نتیجه اش آسودگی ست.
غم تان، شادی باد.