به نام خدا ✍️✍️

«« ریل گذاری »»
نوشتن در ذهن ما ظرفی دارد، پس
جایی را اشغال کرده است.
ظرف نوشتنِ درون ذهن ما پر است.
پر از افکار منفی، نا امیدی، بی هدفی
و سر گردانی‌.
آن ظرف باید تهی شود تا از درونش
کلمات تلمبار شده، یکی یکی با تکانه
در انبارِ واژگان، خلق شده و تولد یابد.
مداومت در نوشتن، زایش کلمات در
انبار ذهن مان را بدنبال دارد.

با نوشتن پُلی بین ذهن و قلم ایجاد
کرده، ریل گذاری کنیم.
فکر کنید جایی نشسته اید و دلتان
می خواهد به مکان زیبای دور دستی
سفر کنید و فعلن موقعیت ندارید.
قلم به دست بگیرید و از دور و برتان
شروع کنید به نوشتن.

بعد مدتی می بینید دور دنیا را با قلم
سِیر کرده اید.
قلم به نوشتن و رقص روی صفحات
عادت کرد تو را بی قلم نخواهد گذاشت.

یک تجربه از خودم: من وقتی شروع
کردم به نوشتنِ اتاق خودم، هنوز دو
سه مورد را ننوشته بودم که صفحات
زیادی پر شدند و حالا اگر قلم کوتاه
می آمد، من نمی توانستم.

به نوعی رو دور افتاده بودم.
مثلن وقتی در باره پرده اتاقم می نوشتم
از پرده قبلی یاد می کردم و چطور شد که
این پرده را خریداری و نصب کرده بودم.
از نوشتن در خصوص رنگ و جنس و
فروشگاهی که خریداری کرده بودم و چه
کسی همراه من بود و خیلی چیز های
دیگر.

کلمات زایش دارند.
چرا که در بطن ذهن ما کاشته شده اند.
فقط کمی نیاز به توجه دارند.
زمانی که کلمات و در ادامه جملات و
نهایتن متن ما شکل می گیرد، در واقع
به همان اندازه که من خالق آنها می شوم
آن ها هم خودشان تلاش می کنند که خلق
شده و تولد یابند.

اگر یکجا بی استفاده بمانند، آرام آرام
فسیل شده، نابود می شوند.
مداومت در نوشتن این امکان را به ما
می دهد که همیشه آماده باشیم.
از کوچکترین کلمه، بزرگترین کوه را
بسازیم.

دنیا طوری طراحی شده که ذره ای از
دیدش پنهان نیست.
همه موجودات روح دارند و به نوعی
آماده رشد هستند.
اگر یک روز بنویسیم و چند روز فاصله
بیوفتد، در واقع ارتباط ریل ها را قطع
کرده ایم.

تا دوباره وصل شوند، زمانی را بیهوده
از دست داده ایم.
پس بدون قضاوت بنویس.
خوب یا بد، زشت یا زیبا، خوانا یا نا خوانا.
فقط بنویس.

اکنون که ذهن و قلمت، در هماهنگی با
هم قرار گرفتند، می توانی به سر و شکل
نوشته ات زینت دهی.
خدایا شکرت بابت قلم و نوشتن.
۱۴۰۱/۱/۱۱