به نام خدا ✍️✍️
فصل اول ✅
قسمت 4️⃣
هر چقدر فردی شادمان یا نا خوش
به نظر بیآید، قطعن در زندگی رنج
کشیده یا خواهد کشید.

اگر کمی بیشتر برای غم احترام
قائل باشیم، شاید بتوانیم آن را به
جای لبخند های اجباری و خشمی
که حق با ماست به عنوان پُلی
ضروری برای پیوند با دیگران
ببینیم.

پرورش فروتنی در این جا ارزش
بسیاری دارد.
وقتی ما نگرش مان بالا به پایین
باشد، واکنش درستی به غم خود
و دیگران می دهیم.

مثلن اگر خود مان را بهتر از دیگران
بدانیم، هنگام دیدن کودکی گرسنه
و برهنه، احساس مان تحریک نمی شود.
کاری که ژاپنی ها هر روز انجام می دهند
و جزء آداب عبادی افراد مذهبی در
پیش گاه خداست، تعظیم کردن است.

تعظیم کردن، سبب می شود آدمی به
اتصال ذهن و جسم فکر کند.

یه تمرین برای شفقت:
روزی را توصیف کنیم که یک نفر به ما
شفقت نشان داده یا خودمان نسبت به
دیگری احساس شفقت کرده ایم.
یا
فهرست ساده ای تهیه کنیم از زمان هایی
که کم و بیش با غم دیگران شریک
می شویم.

وقتی آگاهانه زندگی کنیم، حواس مان
باشد، یه وقت هایی شفقت، خود جوش
به سراغ مان می آید که باید توجه کنیم.
و اگر حواس مان نباشد از پذیرش رنج
خود یا دیگران سر باز می زنیم.

در این مواقع خود زنی نکنیم چرا که به
تغییر رفتار مان کمک نمی کند. چه بسا از
اهداف مان دور می شویم.

با خود تان ملایم صحبت کنید،
با آرامش رفتار کنید،
مثل اینکه با کودکی زیبا و سه ساله
حرف می زنید.

البته قرار نیست خود تان را بچه به حساب
بیآورید یا مقصر بودن تان را نادیده بگیرید.
نه، قرار است هوای خود را داشته باشید
تا بتوانید از دیگران محافظت کنید.