به نام خدا ✍️✍️

فصل اول ✅

قسمت  1️⃣

در خوانش جدیدم به کتاب تلخ و

شیرین نوشته سوزان کِین، ترجمه علیرضا
شفیعی نسب رسیدم.
از کتاب های خود یاری هست و ظاهر
کتاب مرا به خودش جلب کرد.
با انگشتانم ورقه هایش را لمس کرده،
ورق زدم.
فهرست کتاب را مرور کردم.
از غم و اندوه و نهایت، عشق، نوشته بود.
همیشه نوشته ای که مرا از غم به شادی
می رساند، زیباست.
چرا که با عمق وجودم درکش کردم.
میگه:
ترس، شادی، اشک، غم، اندوه،….
همه و همه جزءِ احساسات ما هستند.
بین این همه احساس، غم را عامل پیوند
می داند.
میگه شادی یک ترس بامزه بود. دلش
می خواست از ترس درس بگیرد،
اما ترس هیچ چیز نداشت که به او
بدهد.
دستگاه عصبی ما ظاهرن بین درد ما
و درد دیگران، تفاوتی قائل نمی شود.
واکنشش نسبت به هر دو یکی است.
حتی اشک من برای شادی و غم را
نمی فهمد.
از اندوه و اشک به عنوان قوی ترین
سازگار های پیوند زننده نام می برد.
قدرت غم را دست کم نگیریم.
غم، دل ها را به هم نزدیک می کند.
همبستگی و وحدت بوجود می آورد.
همدلی را به همراه دارد.
ادامه دارد……