به نام خدا ✍️
یادمان باشد ارتباطات کاری، دوستی، خانوادگی و حتی ازدواج را بر مبنای امید به آدم‌ها بنا نکنیم. آدم‌ها سستند هر لحظه ممکن است فرو بریزند. همه در حال به چالش کشیده شدن هستیم. از ظاهر بعضی آدم‌ها نمی‌شود فهمید که چون در آرامش هستند رنجی را تجربه نمی‌کنند. اگر فردی را دیدی که هیچ ناملایمی در زندگی ندارد بدان که در حال سرپایینی رفتن هست و نهایتش سقوط می‌کند. آدم‌هایی که خواهان رشد و به کمال رسیدن هستند باید تغییر را بپذیرند. سربالایی رفتن و اوج گرفتن تلاش می‌خواهد. یک روزه و یک شبه نمی‌شود. بلکه ماه‌ها و حتی شاید سال‌ها تلاش نیاز است. تازه همینطور که پله‌های رشد را قدم برمی‌داریم هرچند پله یکی متوقف می‌شویم. به ایستگاه رسیده‌ایم. در ایستگاه کمی بیاسائیم. تفکر کنیم. ابزارهای درونی‌مان را گسترش دهیم. اکنون باید خودت را قوی‌تر کنی، یا باید به کسی کمک کنی و شاید برای کسی باید قدم برداری.
این‌ها برای به رشد رسیدن ما مأموریت دارند. از آنها برای خودت دیوار نساز بلکه پله‌ای باشد برای به کمال رسیدنت. تا این مسائل را که اگر حل نکنی، موانع رشدت می‌شوند، با موفقیت از سر راه برنداری، قدم به پله بعدی ممکن نیست. اگر هم خواستی موانع را نبینی، بدان که در پله‌های بالاتر به شکل دیگری سر راهت قرار می‌گیرد. ما خدا را، منبع لایزال الهی، انرژی بی‌نهایت را داریم. نباید نگران باشیم. از هر کجا هستیم ناامید نباشیم خود را به او وصل کنیم. از خودش بخواهیم که اگر تکیه‌گاهمان را انسان انتخاب کرده‌ایم، اشتباه کرده‌ایم، طلب بخشش کنیم و باز هم از او بخواهیم که خودش را محل امن برای ما قرار دهد و او تکیه‌گاه‌مان را برگزیند. چرا خودمان را به او وصل نکنیم. در ابتدای راه وقتی به او وصل می‌شوی او راه را برایت هموار می‌کند. کاری می‌کند که طرف مقابلت، تکیه‌گاهت باشد وگرنه امید بستن به آدم‌ها کاری بس بیهوده است. به زودی انسان پشیمان می‌شود و ممکن است خیلی دیر شود. یادمان باشد اگر رنج‌هامان از انتخاب‌های اشتباهمان نباشد، خداوند به اندازه ظرفیت هر فردی او را به چالش می‌کشد. هر کدام از ما تکه‌های پازل هستیِ بی‌نهایت هستیم. بتنهایی از عهده کامل شدن خود بر نمی‌آییم. باید به هم کمک کنیم و تکه‌های پازل زندگی را ردیف کرده تا جور در بیآید.

http://t.me/afsanesabeghi