به نام خدا ✍🏻
رشد ابتدا از درون و در درون صورت می‌گیرد.
آیا تا به حال دیده‌اید که درختی بدون آنکه
ریشه‌ای در زمین داشته باشد دارای ساقه و
برگ شود. همه معادن و ذخایر در درون هر
چیزی جا و بستر دارند.
ذخایر طبیعت همه در دل زمین جا خوش
کرده‌اند. ریشه که باشد به اقتضای طبیعت که
درخت خشک می‌شود، وقت آمدن بهار،
شروع به رشد می‌کند.
ذخایر درون ما هم در درون ما زندگی می‌کنند.
این ما هستیم که با توکل بر خدا و انتخاب‌های
آگاهانه خویش آنها را تقویت کرده و سبب رشد
می‌شویم.
آن‌گاه به بیرون از ما در کلام و رفتار و قدم‌های
خیرمان ظهور و بروز پیدا می‌کنند.
نگذاریم ریشه‌های رشد که نیاز ماست و برای
بارور شدن و به تعالی رسیدن در درون ما
افسرده و پژمرده شده و خشک شوند.
توجه و تمرکز بر ثروت‌های درونی را از یاد
نبریم. غفلت سبب از بین رفتن آنان می‌شود.
آن‌وقت ممکن است روزی به آنان نیاز پیدا کنیم
که به خاطر بی‌توجهی ما به خواب ابدی رفته
یا مرگ یافته‌اند.
شکرگزاری از ثروت‌های درونی در توجه و به
قوت رساندن آنهاست.
به وقت 8 و 45 دقیقه صبح اولین سه‌شنبه
19 فروردین 1404، قبل
رفتن به کانون، زیر درخت چنار در پارک.