همدلی، گفت‌وشنود

 

به نام خدا ✍️
« همدلی، گفت‌وشنود »
انسان‌ها به واسطه اجتماعی بودنشان
نیاز دارند که همدیگر را درک کنند و
این مستلزم آن است که ابتدا خود را
بشناسند، به ظرفیت‌های وجودی خویش
پی ببرند، تلاش در جهت بالا بردن
سطح دانش خویش و به آگاهی رساندن
داشته باشند.
شناختنِ توانمندی‌های خویش به رشد
و توسعه فردی کمک می‌کند.
تا به زیر و بم احساس، رفتار و گفتار
خویش آشنایی و تسلط پیدا نکنیم
نمی‌توانیم در تعامل با همنوعان خود
باشیم و ارتباط درست دو طرفه
بگیریم.
در ادامه زیستن‌مان نیاز داریم که در تعامل
با دیگران باشیم. زمانی که فکر ما
درگیر است وقت مناسبی در همدلی
و گفت‌وشنود نیست.
این زمان و مکان مناسب و آمادگی دو
طرف را می‌طلبد.
حتماً برای همه ما این اتفاق افتاده که
امروز از جمله کسی ناراحت شده‌ایم و
حال آنکه دیروز راحت از همان واژه‌ها
گذر کردیم. چرا که حال ما در زمان‌های
متفاوت، آنچه هستیم را ابراز می‌دارد.
وقتی تسلط بر موضوع همدلی و
یا گفت‌وشنود نداشته باشیم
خواه ناخواه نتیجه مطلوب به دست
نمی‌آید. چه بسا اجحافی به یکی از
طرفین القا شود.
در خانواده، والدینی که ارتباط درستی
با هم ندارند چطور می‌توانند درست
بودن را به فرزندان خود بیاموزند.
در همدلی و گفت‌وشنود باید از تحقیر
و توهین پرهیز کرد. نیازی نیست خود
را جای طرف مقابل بگذاری تا به او بفهانی
که با او هستی. فقط همراهی و درک کن.
مهارت گوش دادن نه تنها شامل شنیدن
واژه‌هایی‌ست که زبان طرف مقابل ادا
می‌کند بلکه درک احساساتی است که
پشت و درون واژه‌ها پنهان و درگیر است.

به اشتراک بگذارید
پست های مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *