به نام خدا ✍️✍️
« تنهایی یا خلوت »
به ظاهر معنای‌شان یکیست اما عمیقاً بنگری معنای‌شان مقابل هم است.
تنهایی بار معنایی منفی و خلوت بار معنایی مثبت دارد.
در یک جمع شلوغ هم ممکن است فردی، احساس تنهایی با او باشد.
تنهایی نوعی ضعف در ارتباط با خویش است.
فردی که احساس تنهایی می‌کند از خلوت گزیدن وحشت دارد اما فردی که صاحب خلوت است عاشق تنهاییست.
خلوت و تنهایی هر دو از جمع دوری گزیدن است.
فرد خلوت گزین آگاهانه انتخاب کرده است ولی فرد تنها به اجبار به سوی تنهایی رفته است.
فردی که خلوت را انتخاب کرده صاحب رشد می‌شود اما کسی که تنهایی را انتخاب کرده رو به زوال می‌رود.
یادمان باشد خلوت از موضع قدرت و آگاهانه است ولی تنهایی از موضع ضعف و ناخودآگاه است.
در خلوت خود تنها نیستیم بلکه خودمان را داریم.
فردی ممکن است تنها زندگی کند ولی احساس تنهایی نداشته باشد.
کسی که به دنبال رشد و توسعه فردی‌ست باید ساعت‌هایی در تنهایی باشد تا در خلوت خود به درون خویش رجوع کرده‌، توانایی‌های خود را کشف کند.
در خلوت از دیگران دور می‌شویم تا خویش را بیابیم.
بتوانیم با همه موجودات در کائنات ارتباط بگیریم این یک مهارت است.
ما برای یافتن خود نیاز به خلوت داریم.
خلوت شکل آرام بخشی از تنهایی است و نقطه مقابل تنهایی خلوت است.