به نام خدا ✍️✍️
انسان همواره بین خوف و رجا باید باشد.
خوف به معنای ترس است، ترس از خداوند.
و رجا به معنای امید است، امیدواری بی چشمداشت.
ما می‌دانیم که خداوند در مقابل سیئه چه می‌کند و در کنار صواب چه.
همه را با موانع و چالش و رنج هم بیان فرمودند.
آیهٔ قرآن می‌فرماید: خدا می‌داند اگر انسان موقع حسابرسی بارها و بارها به دنیا برگردد ( چنانکه تقاضا کرده ) باز هم همان خواهد بود که هست.
پس اکنون که فرصت رایگان در خدمت ماست خود را پیدا کنیم و به فردا موکول نکنیم.
والدین می‌دانند فرزندی که آنقدر برایش تلاش می‌کنند و خود را به رنج می‌اندازند ممکن است روزی او را حمایت نکند اما مگر می‌شود الآن امید به تلاش خود را از دست بدهد. چنانکه خدا به ما می‌فرماید: در انتخاب راه آزادی اما بدان که این را گناه است و مجازات دارد و آن راه درست است و پاداش دارد.
ما والدین هم همین کار را کرده و باید بکنیم بچه را کامل به خودش رها نگذاریم.
در انتخاب راه آزاد است اما به او گوشزد می‌کنیم که اگر این راه را بروی پرتگاه است و به پایین سقوط می‌کنی و آن راه را بروی، اگر موانعی هم برایت پیش بیاید ما حمایتت می‌کنیم. ترس‌ها نباید از روی جُبن باشد بلکه آگاهانه صورت گیرد ما می‌خواهیم خوف ما به رجا متصل باشد نه اینکه خوفی باشد که به رجا راه نداشته باشد.
انسان ابتدا به مقام خوف می‌رسد و بعد رتبه رجا می‌گیرد.
مؤمن همواره بین خوف و رجا، سِیر می‌کند.
چرا که اگر صددرصد در خوف باشد، از رحمت الهی مأیوس می‌گردد و اگر کامل در رجا باشد، جرأت مرتکب شدن به گناه را پیدا می‌کند.
حالت تعادل در زندگی، توازن در هستی و هماهنگ با کائنات
به ما می‌آموزد که همواره بین خوف و رجا باشیم.