به نام خدا ✍🏻✍🏻
یک جوری برنامه‌ریزی می‌کنیم انگار زندگی جاودانه
داریم. آخر من نیامده‌ام اینجا بمانم.
اینجا مَسکن موقت من است.
آمده‌ام تا آموخته‌هایم را تکرار و تمرین کرده،
مداومت ورزم. آمده‌ام تا به قول اَلستَم عمل کنم.
آمده‌ام تا خلاقیت به خرج دهم و کشف درون
نیاز است. من برای پالودن خویش به این دنیا
پا نهاده‌ام. در بیابان بی‌انتها وامانده‌ام.
گاهی یک عشق و یک آرزو ممکن است
مرا را زنده نگه دارد.
سرگردانی روح، بیماری جسم را به دنبال دارد.
پیله‌ای که به دور روحت تنیده‌ای، ذهنت را
تقویت کن تا پیله آماده باز شدن شود.
آنگاه رها گشته‌ای، پرواز می‌کنی و رشد را
عازم شده‌ای. صاحبخانه دلت شو.
دل صاحب دارد و صاحب آن خداست و مرا
مرحمت فرموده تا در آن محتوای مفید و خداپسندانه سرمایه‌گذاری کنم.
به وقتش وام‌دار سرمایه خویش خواهم‌بود.
همیشه امیدواری نیست که مرا رشد بدهد.
من با سلاح ناامیدی به شکار زیبایی‌ها می‌روم.
باید یاد بگیرم در خوشی، آسمانی بودن را و
در شادی، معنوی زیستن. و هر وقت یادم سقوط
کرد سراغ خدا نروم.
هر لحظه به یاد او نفس بکشم، قدم بردارم،
اشک بریزم، شکرگزاری را نثار لحظه‌هایم
تزریق کنم.