به نام خدا ✍️

« کلمه »
سپاس خدای را بابت وجود « کلمه ».
اگر « کلمه » نبود،
سخن نمی دانستیم.
بیانی ابراز نمی شد.
ارتباطی شکل نمی گرفت.
اهل نوشتن، درونشان لبریز از واژه میشد
بی هیچ خاصیتی.
اهل سخن، پیامشان را به چه شکل انتقال
می دادند.
اهل علم، دانش خویش را چطور تفهیم
می کردند.
« کلمه » خلق است، حصن است، حصار است،
پوشش است،
خلق ایده ای نو، جمله ای تازه، سخنی فهم شده
و نوشتنی هضم یافته.
حصن است، چرا که مرا در آرامش قرار می دهد
همانند قلعه ای مرا محافظت می کند.
حصار است، دیوار بین من و خودم، تا راحت تر
ابراز وجود کنم.
حروف محدود هستند و برایم عزیز.
با هم ادغام می شوند، هماهنگی بینشان، آرایش
خاصی را بدنبال دارد و بی نهایت از آن ها شکل
می گیرد.
حروف بدنبال هم، پیچک ذهنم می شوند.
آنگاه پرواز به روی قلم دارند و بر صفحات
می نشینند، گاهی جای خود را با هم عوض
می کنند.
در قرآن « کلمه » به عنوان یک نشانهٔ بزرگ
الهی به یک پدیده یا معجزه و حتّا یک انسان
که معجزه است اطلاق شده است.
چنانچه حضرت مریم ع را به « کلمه » الهی
که اسمش عیسی ع است، بشارت می دهد.
کلمات قدرت عجیبی دارند.
داستان کوتاه پادشاهی که یک شب خواب
می بیند همه دندانهایش ریخته است.
دستور می دهد معبّر‌ها را بیآورند.
دو معبّر را آوردند.
اوّلی گفت: متأسفانه شما مرگ همه عزیزانتان
را می بینید.
دوّمی لب وا کرد: به شما تبریک می گویم. پادشاه
عمر طولانی تری نسبت به همه خویشاوندانش
خواهد داشت.
معبّر اولی سر خود را بر باد می دهد و دومی
با کیسه پر از زر و سیم بر می گردد.
هر کلمه ای بار مخصوص خودش را داراست.
بعضی کلمات شادی تزریق می کنند.
بعضی دیگرغمی تازه در درون دارند.
بعضی از جلوی چشمت رژه می روند.
بعضی جا خوش می کنند و می مانند.
بعضی هم خودشان را لوس می کنند.
کلمات با ما حرف می زنند.
قلم ما باید پیام رسان آن ها باشد.
چه آگاه باشیم و چه نباشیم، قدرت خویش
را به رُخ می کشند.
نوشتن، راه اتصال ما با خودمان است.
وقتی می نویسی، ملاتَت به کلی چیز دیگری
می شود.
پاک، سبک و رها می شوی.
جلا یافته، برق می زنی.
کلمات یاورت می شوند.
دیگر تنها نیستی.
همه جا و حتی بیشتر در تنهایی، تنها نیستی.