به نام خدا ✍️✍️

«« مَلال »»
اندوه، پژمردگی، دلتنگی، افسردگی، رنج،…..
از دید روان شناسی ملال به احساس
نا خوشایندی یا ناراحتی و حالتی از خُلق
با مشخصه غمگینی و نا رضایتی و گاهی
بی قراری گفته می شود.

شناخت فلسفه ملال: شناخت جایگاه
انسانی ما است.
ملال همیشه به آدم حس اسارت میدهد.
ملال نشانه سلامتی هست.
هر چه بیشتر از ملال فرار کنید، بیشتر
شکارش می شوید.
ذات هر پدیده ای با ملال گره خورده
است.

در قضیه ملال ما بیشتر با مسئله معنا دار
در ارتباط هستیم.
ملال بخش جدایی ناپذیر از زندگی ماست.
برای مواجه با ملال خودتان را در آن غرق
کنید.
چند مثال:
1️⃣ فردی روی مبل لم داده و مشغول دیدن
تلویزیون هست.
2️⃣ فرد دیگری از شدت بی حوصلگی دست
به شرّ می زند.
3️⃣ فرد سومی بیش فعال و آستانه تحملش
پایین است.
4️⃣ فرد چهارمی بیکار است.

همه این افراد در حالت های خودشان که
متفاوت هم هست، دچار ملال می شوند.
پس در هر کدام از ما ملال یک جور بروز
می کند.
افراد دیگری هم هستند که دچار ملال
می شوند.
نه مدام مشغول کارند و نه خیلی بیکارند.
افرادی که مهارتی از نقاشی ندارند، وارد
نمایشگاه نقاشی می شوند و حوصله شان
سر می رود.

کسانی که بیش از حد دور و برشان را شلوغ
کرده اند.
یک وقت هایی تهی بودن از درون ما را دچار
ملال می کند.
مهم پذیرفتن ملال در کنارمان و راه دادن او
به درون مان هست.
منتها تمرکز ما را بهم نزند و تعادل زندگی مان
را از دست ندهیم.
راه برون رفت از ملال هر فردی با فرد دیگر
متفاوت هست.

یکی ارتباط با خدا را انتخاب می کند.
دیگری از تجربیات خودش فاصله گرفته،
رو به دیدن زیبایی ها دارد.
نیچه می گوید: هر کسی در مقابل ملال
ایستادگی کند، مثل اینکه در مقابل خودش
ایستاده است.
ملال همیشه کنار ما نشسته تا فرصتی
پیدا کند و ما را در‌گیر خودش کند،
این اجازه را به او بدهیم.

دنیا همیشه جای خوشی و خوشگذرانی
نیست.
همیشه منتظر این نباشیم که دیگران از
راه برسند و ما رو نجات بدهند.
وقتی ملال در وجود ما رخنه می کند،
در تاریکی قرار می‌گیریم.
از فرصت استفاده کنیم.
کنار‌مان آرام بگیرد.
او را بپذیریم.
نور خود را از درونش بیرون بکشیم.
خود متفاوتی بسازیم.
هر روز خود را باز آفرینی کنیم.
به هر جهت از ملال، راه و مسیر خود‌مان
را باید پیدا کنیم.
خدایا شکرت
۱۴۰۲/۳/۳