به نام خدا ✍️ ✍️
” تولد من”
تولد آغاز است.
آغاز انبساط، به آغوش کشیدن،
دوام آوردن، آشکار شدن، سهیم
گشتن و درمان شدن.
تولد، دوباره بودن و بارها شدن است.
تولد شوق است، شوق بیداری، تغییر
و رشد.
تولد نور امید است، امید به حال، به
اکنون و به حالا.

تولد، تحول است.
تحول از درون، تحول ذهن و بارور شدن
افکار ریز و درشت.
تولد تاب آوری ست. تاب آوری که
نتیجه اش، رشد و درجه گرفتن است.
خدا را شاکرم که سالی دیگر را به من
هدیه فرمود. امید دارم بذر هایی که
سال قبل در عمق وجودم کاشته، آرام
آرام از زیر لایه های خِرَدَم سر بر آورد،
اظهار بروز کند و مرا جانی دوباره
بخشد.

نسیم بهاری از لابلای پرچین پیچک ها
عبور کرده، عطر دل آویزش را در مشام
جانم می نشاند.
باد های بی قرار از شاخه ها جدا شده،
پرواز می کردند.
دانه های درشت باران همانند مروارید
بر افکارم بارش داشت.
پنجره قلبم را به سوی دلم باز کردم.
چشم هایم را بستم، نیم قرن را مرور
کردم.

به ذهنم گفتم هر آن چه نیاز داری،
بیاشام.
آغوش مادرم اولین خانه امن من در دنیا
و ایمن ترین بود.
بعد جدا شدن از نطفه و عبور از کانال
تنگ رحم، از همان دست و پا زدن ها
برای ورود به زمین معلوم بود می خواهم
زندگی کنم.
خداوند بذر امید در من کاشته و توانمندی ها
را در من قرار داده بود.

همان طور که بزرگ می شدم بی آنکه
متوجه باشم، ندانسته باور های بزرگتر
هایم در من رشد کرد و ریشه دوانید.
از اصل آمدنم غافل شدم.
یک روزی چشم ذهنم باز شد.
برای رسیدن به دور دست ها باید از
نزدیکی می گذشتم.
باید بارم را سبک می کردم تا رها
می شدم.

باید افسار نفسم را مهار می کردم تا
بدست بیآورم، بدست آوردنی ها را.
زمانی سکوت، حقیقت وجودم را می بلعید.
وقتی فهم و درک پیدا کردم، شرم بنفش
رنگی روی روحم نشست.
احساسم آن لحظه رها ترین پرندهٔ جهان بود.
به رفیع ترین مقام پرواز کرده بود.
شب یلدایم، سپیده صبح را ملاقات کرد.
اشک هایم همانند باران نرم و تند بهاری
بارش داشت.

باران چشمانم به دور قلبم، حلقه زدند و
محافظتش کردند.
همیشه در وسط تاریکی های ذهنم، رودی
را تصور کرده و همه افکارم را در آن
شستشو می دادم.

دیگر فهمیدم برای رسیدن به معنا باید
رنج های دیگران را همدلی کنم.
دیگر شجاع شده بودم.
ترسم را پیدا کرده و همزمان راهی برای
عبور از دلش می یافتم.
تولد و تحولم مبارک
۱۴۰۲/۲/۸
اُردی = راستی، درستی، پاکی، تقدس.
اُردی تان بهشت، اُردی تان بعشق