به نام خدا ✍️✍️

«« رنج »»
گاهی چنان که باید، نمی باید.
گاهی چنان که نباید، می باید.
گاهی چنان که باید بشود، نمی شود.
گاهی چنان که نباید بشود، می شود.

در این دریای خلقت، ما کاره ای نیستیم.
همه چیز از قبل طراحی شده است.
مگر نه اینکه ما برای اهداف مان
برنامه ریزی، برآوُرد هزینه و
سرمایه گذاری داریم.

کائنات و اساس خلقت نیز بر همین
پایه استوار است.
خداوند در مقابل فرشتگان، از ما دفاع
کرد.
برنامه ریزی را بر پایه نظم قرار داد.
هزینه و سرمایه گذاری را به عهده
خودمان گذاشت.
خواه فردی، هزینهٔ بی خِرَدی خویش
را پرداخت می کند.
گاهی، سرمایه گذاری روی اصل وجود
خود دارد.
ما گرفتار فردیّت و خودخواهی خویش
هستیم.

رها کنیم خود را، برون ریزیم درون را.
هر چه هست در درون ماست.
پر از رمز و رازی که فقط به دِرایَت
خودمان بسته است.
وقتی رنجی به ما در می زند و صدای
مان می کند، در را با کمال میل به
رویش باز کنیم.
بپذیریمش.
با او صحبت کنیم.
او آمده است که با ما سخن بگوید.
شاید مدت هاست، بی خیالش
شده ایم.
او می خواهد به ما کمک کند که اصل
وجود خویش را بهتر بشناسیم.
رنج را در یابیم.

نگذاریم در درونمان لانه کند و آرام
آرام فسیل شود.
حتی به ورطه بی اعتنایی یا فراموشی
نسپاریم که دوباره به شکلی دیگر در
مکانی متفاوت به ما سلام خواهد کرد.
خدایا شکرت
۱۴۰۲/۱/۱۰