به نام خدا ✍️✍️✍️
پیچیده ترین عمل انسان، بَیان است.
معنای لغوی بیان:
به چیزی اطلاق می شود که مبیّن و
آشکار کننده چیزی باشد. پس معنای
گسترده ای دارد و فقط شامل سخن
گفتن نمی شود.

نوشتن، خط، استدلالات عقلی و منطقی
همه در معنای بیان، جمع است.
چرا که مبیّن موضوعات گوناگون و
پیچیده هست.
شاخص این مجموعه، همان سخن
گفتن است.
معمولن سخن گفتن را عادت ساده ای
می پنداریم ولی همین سخن گفتنِ
ساده، کلی عوامل باید دست به دست
هم دهند تا سخنی در دهان ما شکل
گرفته و به زبان ما جاری شود.

💦 از یک سو دستگاه های صوتی ما برای
ایجاد اصوات گوناگون بایکدیگر همکاری
می کنند: ریه ها را در خود جمع کرده
و آن را به تدریج از حنجره بیرون
می فرستند. تارهای صوتی به صدا در
می آیند و صدا های کاملن متفاوت که
بعضی نشانه رضایت، برخی نشانه خشم،
دیگری استمداد و آن یکی محبت یا عداوت
است، ایجاد می کند. سپس این صدا ها با
کمک زبان و لب ها و دندان ها و فضای دهان،
حروف الفبا را با سرعت و ظرافت خاصی
به وجود می آورند.
آن صدای ممتد و یکنواخت که از حنجره
بیرون می اید، به اشکال و اندازه های
متفاوت بریده می شود و حروف شکل
می گیرند.

💦 از سوی دیگر، موضوع وضع لغات
پیش می آید. انسان بر اثر پیشرفت
فکری، لغات گوناگونی برای انواع نیاز
های مادی و معنوی اش وضع می کند
و عجیب تر اینکه او هیچگونه محدودیتی
برای خلق لغات ندارد و قابل شمارش
نیست.

از همه مهم تر اگر بیان نبود، پیشرفت
انسان ها چطور از نسلی به نسل دیگر
منتقل می شد و اگر نعمت بیان نبود
انسان به قهقرا می رفت.
پس متوجه می شویم که چرا در قرآن
بعد از نعمت خلقت انسان، سخن از
تعلیم بیان، از مواهب پروردگار بیان
شده است.