به نام خدا ✍️✏️📝
«« شب »»
وقتی نام شب را می‌شنوم، به یاد سیاهی، تاریکی، ظلمات و استراحت، می افتم.
شب، دو حرفی زیبا که کلی حرف با خود یدک می‌کشد.
می گویند طبع شب سرد است. پس خیلی دقت کنیم که در شب به چیزهای منفی فکر نکنیم و حرفهای منفی به زبان نیاوریم.
شب مرا یاد ظلمات می اندازد. همان ظلماتی که برای ما ممکن است رنج و درد به حساب آید. انسان در رنج آفریده شده.
در رحم مادر، جای تنگ و تاریک، اما در نهایت امنیت قرار داشتیم.
در واقع شب یک نوع امنیت برای بدن هست. بدن که شامل جسم، فکر، روح، روان می‌شود.
شب نباشد، روز معنای واقعی خود را پیدا نمی‌کند. تجربه نباشد، موفقیت معنای واقعی خود را بروز نمی‌دهد.
شب را در آغوش بگیریم و نوازشش بدهیم.
بر طبق نظم کائنات، مطمئنیم که شب می‌رود و جایش را به روز می‌دهد.
در نهایت آرامش می‌خوابیم زیرا اطمینان داریم روز به سختی هم شده، خودش را از درون شب، بیرون می‌کشد. این حکایت زندگی ما آدمهاست که بدانیم
بعد از رنج و صبوری بر آن، سپیده می‌دمد.